Het afgelopen jaar is als een flits voorbij gegaan; in 2020 hoop ik wederom veel (pleeg/adoptie)ouders te kunnen ondersteunen en professionals te kunnen helpen hun kennis en inzicht op dit gebied te vergroten, om hierdoor de gebruikelijke escalatie van secundaire problematiek en break down in communicatie en samenwerking rondom cliënten met FASD te kunnen voorkomen. In mijn 10 jaar bij de FAS Stichting had ik al een rode draad gezien in de problematiek die ouders/verzorgers van kinderen met FASD ervaren. Die rode draad is het afgelopen jaar alleen nog maar duidelijker naar voren gekomen. De structurele ervaringen zijn, dat ouders aangeven dat naast de FASD gerelateerde uitdagingen en vragen rondom hun kind, er veel extra stress voortkomt vanuit het gebrek aan kennis bij de vele diagnostici en andere professionals in onderwijs, zorg en hulpverlening waar het gezin mee te maken krijgt door de jaren heen. Ook het zich niet gehoord voelen en de chronische overvraging van hun kind is een altijd terugkerend thema. Er lijkt sprake te zijn van een mismatch tussen de zorgvraag van het kind met FASD en het (standaard) zorgaanbod. Hetgeen stress en problemen voor kind en gezin vergroot, en tot niet passende school- en zorgtrajecten en handelingsverlegenheid aan de kant van professionals leidt.
De situaties waarbij er dan uiteindelijk educatie en advies wordt gevraagd, zijn dan ook vaak dezelfde: problematiek bij het kind is (soms voorkoombaar) toegenomen, ouders/verzorgers voelen zich niet gehoord en zijn na jaren gefrustreerd, moe en soms aan het eind van hun draagkracht, professionals begrijpen niet waardoor sommige interventies of begeleiding niet lijken te werken en worden handelingsverlegen. Zij blijven naar het kind kijken op basis van biologische leeftijd, IQ profiel volgens de WISC en schijnbaar functioneren, terwijl er een andere ‘bril’ en aanvullende kennis nodig is om het gedrag en functioneren van het kind goed te kunnen interpreteren. Soms worden ouders zelfs onterecht aangesproken op gebrek aan ontwikkeling of onveilige situaties rondom het kind.
Tijdige educatie kan deze situaties voorkomen, door inzicht bij alle betrokkenen te vergroten, begeleiding en samenwerking te verbeteren, ervoor te zorgen dat ouders (en daardoor de zorgvraag van het kind) beter worden gehoord en hun draagkracht en sociale ondersteuning toeneemt, school en hulpverlening praktische handvaten worden aangereikt en kinderen en volwassenen met FASD daardoor uiteindelijk een gezonder en beter toekomstperspectief tegemoet kunnen zien!