Uitzending bij NPO Radio 1 over de vaak onderbelichte aspecten aan (onterechte) uithuisplaatsing. Ook gezinnen van kinderen met FASD krijgen helaas te maken met situaties waarin sterke visieverschillen en conflictsituaties ontstaan. Wat in combinatie met gebrek aan kennis van FASD bij professionele omgeving, kan leiden tot verkeerde interpretaties van kindsignalen of ouderschapsvaardigheden en onnodige inzet van escalerende interventies. Met tot gevolg extra belasting en stress voor ouders/verzorgers en kinderen binnen het gezin. Hetgeen uiteindelijk ook de ontwikkeling en veiligheid van het kind/jongere met FASD niet ten goede komt.
In deze uitzending van De Publieke Tribune vertellen jongeren en betrokkenen zelf over wat een uithuisplaatsing doet met de kinderziel. En als je ooit nog naar huis mag, hoe pak je dan de draad met je ouders en weer op?
Te gast:
- – Jordi Baars (15), heeft vier jaar lang in verschillende jeugdinstellingen gezeten en woont sinds 2020 weer thuis. Hij zit op de praktijkschool in Nijmegen en loopt stage als kokshulp;
- – zijn moeder, Miranda Teeuwsen, weigerde de strijd voor terugkeer van haar zoon op te geven. Ze werkt bij Thuiszorg en is lid van de cliëntenraad Jeugdbescherming Gelderland;
- – Marianne Vlaming, jurist, orthopedagoog, criminoloog. In haar eigen praktijk adviseert ze cliënten die te maken hebben met ‘misdiagnostiek’ in de jeugdbescherming;
- – Noa de Haan (18), mbo-studente pedagogiek. Ze groeide op in een gezin met vijf kinderen, van wie het jongste kind vijf jaar geleden als baby uit huis werd geplaatst, nadat hij ernstig ziek was geworden door een melkallergie. Hun moeder werd door de artsen, jeugdbeschermers en rechters ten onrechte als verdachte aangemerkt.
De aanvaardbare termijn zit een hulptraject binnen het gezin in de weg, beaamt jurist jeugdrecht Marianne Vlaming. Het doel van uithuisplaatsing zou moeten zijn dat het kind teruggaat naar de ouders en het gezin hulp krijgt. “Dat is niet hoe het in de praktijk werkt.”
Per jaar worden duizenden kinderen uithuisgeplaatst. Bij een deel gaat dat op vrijwillige basis, maar regelmatig gebeurt het onder dwang en loopt het besluit via de rechter. Dan hoop je dat de rechter een weloverwogen beslissing kan nemen. Maar is dit in de praktijk ook mogelijk? Hoogleraar Jeugdrecht Mariëlle Bruning is kritisch: ‘We zouden voor deze jeugdbeschermingszaken en uithuisplaatsingszaken veel kritischer moeten kijken naar wat er nu gebeurt.’